33. "Can we talk?"

Zaklęcia. Zaklęcia. Zaklęcia.

Przysięgam, że zwrócę obiad, jeżeli ktoś jeszcze raz wymówi przy mnie to słowo. Może jestem czarodziejką i może powinnam to kochać, ale wszystko mi ostatnio zbrzydło – od kiedy powiedzieliśmy sobie z Seanem „nie”. Od tego czasu ze sobą nie rozmawiamy. Właśnie mija dobre czterdzieści osiem godzin odkąd ostatni raz coś do mnie powiedział, co nie miało związku z magią. Zaczynam się wkurzać, irytować i nawet czasami chce mi się płakać z tej bezkresnej bezradności, która powoli mnie wykańcza nerwowo. Za to Sean trzyma się świetnie. Albo jest świetnym aktorem, albo nie żartował mówiąc, że nigdy nie zrobi tego Dylanowi. Ja też sądziłam, że nigdy mu tego nie zrobię…

… ale co, jeśli można kochać dwie osoby na raz?

Co, jeżeli pierwsza miłość nigdy nie jest tą prawdziwą, ostatnią miłością? Taką, która trwa po wieki i zakochanym wciąż siebie mało? Być może to, co łączyło mnie i Dylana nie było tak trwałe jak sądziłam – jak oboje sądziliśmy. Pomyliliśmy się i być może był to błąd, za który trzeba płacić. Ja chętnie za niego zapłacę, jeżeli tylko Sean zacznie zachowywać się jak człowiek w stosunku do mnie.

Naprawdę sądziłam, że drugi świat jakoś sprawi, że poczuję się lepiej. Bardziej poznam Seana i siebie przede wszystkim. Miałam się dowiedzieć czego pragnę. Póki co wiem tylko, czego nienawidzę – jego obojętności wobec mnie. Jest cholernie uciążliwa i irytująca. Mam wrażenie, że jeszcze kilka dni, a wybuchnę i ucierpią na tym niewinne osoby – jak na przykład Rosalie. Albo Derek, Jacob… Dylan.

Ja zdecydowanie jestem potworem. Nie jestem normalna, ani nie jestem oazą spokoju, ale wierzę, że należy mi się chociaż odrobina zainteresowania.

- Lydia! Skup się, bo nigdy nie wrócimy do domu – mówi do mnie Sean. Wygląda na wkurzonego. Naprawdę nie chcę sobie przypominać, który to już raz on próbuje się ze mną połączyć, ale nam nie wychodzi. Ja odpływam, a on się denerwuje. Nie możemy się zgrać.

Dom dom dom dom

Nigdy. Przenigdy nie poczuję się na Galahiti jak w domu.

Nie wiem dlaczego. Po prostu tak jest i chyba szybko się to nie zmieni.

- Przepraszam, okey? – Biorę głęboki oddech i zmuszam się, by nie patrzeć mu w oczy. Zwykle mi nie wychodzi. Dzisiaj to wyjątek. – Staram się, ale to nigdy nie wyjdzie.

- Właśnie dlatego, że się nie starasz – mówi oskarżycielskim tonem i odwraca wzrok.

- Traktujesz mnie jak powietrze i jeszcze śmiesz wmawiać mi, że się nie staram? – Ja podnoszę ton, a Sean nie odpowiada. Wiem, czuje się winny. Wiem, prawda czasem boli. Wycofuję się. – Zrobię to sama.

Niemalże słyszę, jak chłopak zaciska zęby.

- Nie możesz zrobić tego sama. Przez to cierpisz – przypomina mi, kiedy odwracam się od niego plecami. Stoimy w tym samym miejscu, gdzie wylądowaliśmy i jest naprawdę ciemno. Nie chcę robić tego sama, ale on mnie doprowadza do dzikiego szału. – Lydia, posłuchaj mnie chociaż przez chwilę. Nie rób tego. Słyszysz?

Koncentruję się na powrocie do domu. Wyciągam dłonie lekko przed siebie i biorę głęboki oddech. Dźwięki w tle się zamazują, jakby znikały. Słyszę jedynie Seana, który wciąż (chyba) usiłuje mnie zmusić, bym tego nie robiła. Nie uda mu się. Przesadza chwilami i teraz to, czy ucierpię, nie jest jego pieprzonym interesem. Zamykam oczy i usiłuję nawiązać połączenie z Galahiti – mentalne. Wcześniej odsyłała mnie Aria, więc nie bolało, ani nie musiałam używać magii. Nagle ktoś wytrąca mnie z równowagi, a byłam gotowa!

Wszyscy wiemy kto to.

Otwieram oczy i rzucam mu mordercze spojrzenie. Może autentycznie mięknę, kiedy on się o mnie martwi, ale teraz nie panuję nad swoimi emocjami – jakbym kiedykolwiek potrafiła – i jestem makabrycznie wściekła. Mogę zrobić mu krzywdę. Nie chcę tego, dlatego właśnie zaczynam się bać. Jestem głupia, ale nic na to nie poradzę.

- Przestań – mówi. – Powiedziałem, że nie zrobisz tego sama nigdy więcej i zamierzam dotrzymać słowa. Pozwól sobie pomóc. Lydia, ucierpisz na tym i oboje doskonale to wiemy, a mimo wszystko masz to gdzieś!

Chyba nie tylko mi puszczają nerwy.

- Nie pierwszy i nie ostatni raz zaboli. Odsuń się – rzucam twardo. Nie dam mu się.

- Nie.

Unoszę brew.

- Sean, odsuń się. Nie mam siły na kłótnie z tobą, więc oszczędź mi chociaż tego.

- O co ci chodzi? Wkurza cię to, że się martwię? – pyta, a ja czuję, że zaraz eksploduję.

- O co mi chodzi!? – krzyczę. – To ty miałeś mnie daleko gdzieś ostatnie dwa dni i pytasz, o co mi chodzi? Daleko mam to, że się martwisz, skoro nie potrafiłeś nawet zapytać jak się czuję przez czterdzieści osiem godzin, a jestem wykończona, tak dla twojej świadomości.

Mój głos słabnie, bo i ja słabnę. Nie mam siły nawet na niego krzyczeć i już nie chodzi nawet o to, że jest cholernie przystojny, ale o to, że naprawdę nie mam sił. Chce mi się płakać. Jestem idiotką. I jestem żałosna, ale przynajmniej zdaję sobie sprawę z tego, że już dawno dosięgnęłam swojego dna.

Odsuwam się od niego jeszcze bardziej, wściekła na siebie i na niego. Ale zanim odejdę zbyt daleko, on łapie mnie za nadgarstek… i nic poza tym. Po prostu stoimy – ja, bo nie potrafię się wyrwać i nawet nie chcę, on – sama nie wiem dlaczego. Mija kilka minut. Słyszę jak podchodzi i zatrzymuje się tuż za moimi plecami. Sztywnieję. Nie wiem jak dawno temu straciłam panowanie nad sobą, swoimi emocjami i odruchami. Ale chyba najgorsze jest to, że on przejął nad nimi kontrolę. Chcę się uwolnić, ale dosłownie nie wiem jak.

- Nie będę cię przepraszał, bo wszystko co robię, robię dla twojego dobra, Lydia. Nie rozumiesz tego i chyba nawet nie chcesz, ale tak jest. Zniszczyłbym cię, a nie chcę, żeby tak się stało.

A co, jeśli chcę być zniszczona?

Jesteś idealny. Nie możesz mnie zniszczyć.

Ja sama siebie niszczę.

W życiu nie słyszałam większej głupoty.

Każdy nerw w moim ciele krzyczy, żebym się odwróciła i spojrzała mu w oczy. Przynajmniej jego oczy, przyćmione tajemnicami i sekretami, nigdy nie kłamią. Jego usta owszem, ale nie oczy. Jego głos nie daje się poznać; nie daje się przyłapać na gorącym uczynku. On jest wielką tajemnicą, którą pragnę poznać bardziej, niż cokolwiek innego we wszechświecie. Zaciskam zęby. Jego uścisk na moim nadgarstku się rozluźnia i wtedy właśnie nie wytrzymuję. Pokusa wygrywa, a ja odwracam się na pięcie tylko po to, by widzieć jego twarz. Jego kłamstwa.

- Przykro mi, że tak się czujesz, ale wiem, co robię.

Kłamstwo.

- Nie jest ci przykro – mruczę pod nosem.

- Tak będzie lepiej.

Kłamstwo.

Nie kłam więcej.

- Nie masz pojęcia, co będzie dla mnie najlepsze – mówię. – Nawet ja tego nie wiedziałam. Nie wiedziałam, zanim się tu przenieśliśmy. Teraz wiem. I los chce, bym nigdy tego nie dostała. – Spuszczam głowę, by zaraz ją podnieść i zdusić napierające łzy. Jesteś silniejsza niż łzy. Znów patrzę w jego piękne oczy. – Widocznie tak musi być.

Czym prędzej, zanim powie słowo, zaciskam dłoń na jego nadgarstku i patrząc mu w oczy wypowiadam słowa teleportacji na Galahiti. Drugą dłoń wyciągam przed siebie, rozłożoną, luźno. Wypowiadając ostatnie słowo, zaciskam ją najmocniej jak potrafię, wierzchem dłoni ku ziemi. Słyszę tylko jak Sean krzyczy, bym tego nie robiła, ale jest już za późno. Kulę się z bólu, jak złamany patyk.

Wytrzymasz wytrzymasz wytrzymasz wytrzymasz

Mija dłuższa chwila, zanim ból zaczyna odchodzić. Najważniejsze jest to, że stoję o własnych siłach i mogę się wyprostować. Najważniejsze jest to, że się udało. Czuję zapach chłodnego jak lód morza i zimny wiatr, otulający moją skórę. Otwieram oczy. Sean się nie rusza, ale oczy zdradzają strach. Strach o mnie, bo on nie musi się wysilać, kiedy ktoś przenosi jego swoją mocą. Nic go to nie kosztuje, bo nie wymawia wraz ze mną zaklęcia. Dlatego nigdy nie boli mnie, kiedy Aria sama mnie przenosi. Tylko ja ucierpiałam, ale nic nie szkodzi.

- Musiałam to zrobić – mówię szczerze. – Nie chcę twojej pomocy w niczym. Nie chcę nawet, żebyś zwracał na mnie uwagę, dopóki nie przestaniesz kłamać i powiesz mi prawdę. Wiesz co mam na myśli. Zawsze byłeś bez skazy, dla mnie byłeś bez skazy – teraz zamieniasz się w kłamcę bo myślisz, że dla mnie to lepsze. Wcale nie. To tylko sprawia ból.

- Lydia…

- Nie chcę cię słuchać.

Odwracam się na pięcie i odchodzę. Jest środek nocy, ale muszę znaleźć Rosalie.

- Lydia – mruczy pod nosem, wyrwana ze snu – ja cię naprawdę kocham jak nie wiem co, ale jeżeli jeszcze raz mnie obudzisz, to przysięgam, że gorzko tego pożałujesz. – Zerka na zegarek. – Jest środek nocy, czy ty nie masz co robić w środku nocy? Proponowałabym na przykład położyć się spać! W twoim przypadku to cholernie konieczne.

Zabijam ją wzrokiem, ale zaraz po tym siadam na fotelu naprzeciwko jej łóżka i zakładam nogę na nogę. Naprawdę z trudem przychodzi mi bycie spokojną, ale przy niej zawsze jakoś łatwo mi to idzie. Rose ziewa. To jest naprawdę długie ziewnięcie. Kiedyś mi to wybaczy. Teraz nie musi.

- Byłam tam z nim – oznajmiam, a Rosalie patrzy na mnie jak na idiotkę.

- Dopiero wyszłaś z budynku, więc jak, do cholery byłaś z nim gdzieś? Przysięgam, że godzinę temu widziałam cię wybiegającą ze szkoły.

- Byłam z nim tam trzy dni i nauczyłam się o wiele więcej, niż oferują tutaj. No ale nie ważne, bo pochlałam się z nim co najmniej dwa razy. Jest nie do wytrzymania! – Krzyczę szeptem. Nie mogę się wyżyć, bo wszyscy śpią.

Rose unosi brwi i siada na łóżku.

- Czyli… dowiedziałaś się, czego chcesz? Nie będziesz już zachowywać się jak idiotka?

- Tak i nie – oświadczam. – Wspominałam, że się z nim pokłóciłam? To głównie przez to, że on mnie ignoruje, bo chce mnie, ale nie zrobi tego Dylanowi. To jest chore i popieprzone. Niech mnie ktoś, do cholery jasnej, zabije, zanim sama dokonam samobójstwa.

- Ej ej, wolnego.

Dziewczyna wzdycha, znowu ziewa i chyba powoli dochodzi do siebie. Albo tak mi się tylko wydaje, bo ja jestem zbyt nadpobudliwa. Naprawdę nie wiem co bym zrobiła, gdyby nie Rosalie Thyles.

- A ty? Chcesz go?

Unoszę brwi.

Zagryzam dolną wargę.

- Podoba mi się.

- Ale ty nie jesteś już z Dylanem. Nic nie stoi ci na drodze, znaczy wam.. cokolwiek to miało znaczyć. Jestem zmęczona – zauważa, a ja tylko potakuję głową. Dziś brak mi empatii.

- Nie chcę z nim rozmawiać.

Teraz to ja jestem zabijana wzrokiem.

- Chcesz go, ale nie chcesz z nim rozmawiać? – pyta, a ja kiwam głową. – Jesteście chorzy. Idźcie spać, a potem na jakieś leczenie, bo to nie jest normalne. I proszę się oduczyć budzenia innych ludzi w środku nocy, bo ci ludzie mają prawo spać.

Wzruszam ramionami.

 - Nic ci nie będzie, jak będziesz spała o godzinę krócej.

- Wyobrażasz sobie, jak trudno zasnąć, kiedy już raz cię ktoś obudzi? – pyta całkiem poważnie.

- Nie, ale życzę powodzenia. – Wstaję z fotela i kieruję się w stronę drzwi. – Dzięki, nie wiem co bym zrobiła, gdyby nie ty. Widzimy się rano – krzyczę szeptem, a potem chwytam klamkę od drzwi.

- Rano, to ja cię zamorduję.

- Dobranoc, Rose.

Zamykam za sobą drzwi, cicho, by nie denerwować przyjaciółki jeszcze bardziej – jedynej przyjaciółki, jaką mam. Otacza mnie ciemność. Dosłownie wszędzie jest ciemno, ale wcale nie cicho. Słychać czyjeś kroki, ciche rozmowy i szepty niesione powietrzem. Zerkam raz jeszcze na drzwi do pokoju Thyles i natychmiast odpycham od siebie myśl o wchodzeniu tam raz jeszcze. Nie chcę być teraz sama, ale raczej nie mam wyjścia. Wszyscy są zmęczeni, a ja nienormalna. W końcu biorę głęboki oddech i schodzę na parter, skąd słychać rozmowy. Przechodzę przez ogromny hol i staję w progu łuku ściennego, graniczącego z salonem.

W środku pomieszczenia widzę znajomych. Jake z Derekiem siedzą rozwaleni na kanapie, Aiden i Dylan (ten, którego bałam się spotkać) siedzą na podłodze i grają w jakąś grę o zabijaniu na playstation (tak, nawet czarodzieje mają playstation), a Sean patrzy na coś przez okno. Z jednej strony jestem bardzo zadowolona, że tu przyszłam, ale z drugiej naprawdę mam ochotę uciec.

Za późno.

- Lydia – uśmiecha się do mnie Jake – jak fajnie cię widzieć. Siadaj z nami.

Jacob przesuwa mi się, tak, żebym mogła usiąść na środku.

On, Derek i Aiden może ucieszyli się na mój widok, ale ze strony Dylana jest to tylko nijakie spojrzenie, niemalże puste. Jakby nie wiedział jak ma się czuć w moim towarzystwie. Ma racje. Przecież nie wiemy nawet kim dla siebie jesteśmy. Tkwimy w całkowitej pustce, w niewiedzy i niepewności. Bo każde słowo niesie ranę, której nie da się zagoić. Za bardzo boimy się porozmawiać, być dla siebie kimś innym – przyjacielem.

Sean, słysząc moje imię, odwraca się. Łapię jego przeszywające spojrzenie i zapominam, jak się oddycha. Niech ktoś mi pomoże! I nagle zdaję sobie sprawę, że nawet kłótnia z nim nie zagłuszy tego, co czuję, kiedy tak na mnie patrzy. Nawet kiedy jest gdzieś w pobliżu. Nawet, kiedy tak bardzo staram się go nienawidzić. Ja pierwsza odwracam wzrok i kieruję go na Jake’a.

- Może lepiej nie – mówię. – Nie chcę wam przeszkadzać.

Jacob przewraca oczyma.

- Przestań i chodź tu. Dawno się widzieliśmy, bo ciągle gdzieś znikasz. Miej trochę serca i poświęć nam trochę czasu.

- A poza tym – wtrąca się Derek – dawno grałem ci na nerwach. Muszę to nadrobić, skoro przy okazji się nudzę.

Zanim cokolwiek robię, patrzę na Dylana, a on na mnie. On wie, o co pytam. Chciałabym tylko wiedzieć, czy nie będzie mu przeszkadzało, jeśli przez chwilę zostanę. Wolałabym nie być teraz sama. Naprawdę potrzebuję towarzystwa.

- Zostań – słyszę w odpowiedzi.

Siadam w takim razie pomiędzy Jacobem i Derekiem, a oni od razu się szczerzą. Patrzę na telewizor, na którym właśnie toczy się jakaś walka pomiędzy ludźmi i zombie. Naprawdę nie rozumiem, co chłopaków kręci w takich grach. Są obrzydliwe i nudne przede wszystkim.

- A tak swoją drogą, to nie powinniście już spać? – pytam.

Pierwszy odzywa się Derek:

- Jutro mamy wolny dzień, to po co mamy spać? – dziwi się.

- Poza tym – wtrąca Jake – jesteśmy starsi i to ty powinnaś teraz spać.

Daję mu kuksańca, uśmiechając się szeroko.

- Staruszek się znalazł. Pilnuj swojego ogona – rzucam żartobliwie. – Skończyłam osiemnaście lat, jestem dorosła i odpowiedzialna.

- Akurat – śmieje się Derek.

Nasz śmiech przerywa Dylan. Kiedy słyszę jego poważny głos, już nie jest mi wesoło.

- Jutro musimy to zrobić.

- Co zrobić? – pytam, a oni patrzą na mnie jak na idiotkę.

O czym ja znowu nie wiem?

Zerkam na Seana. On najwidoczniej wszystko wie i właśnie siada na wolnym fotelu. Podciągam nogi na kanapę i biorę głęboki oddech. Sean nachyla się ku mnie, opiera łokcie na kolanach i przeszywa tym swoim obezwładniającym spojrzeniem.

- Zaklęcie – oznajmia powoli – całkowitego zniszczenia.

Przechodzą mnie ciarki.

On wciąż patrzy mi w oczy.

On wie, że nie umiem tego pokonać.

On wie, że to już jutro i boi się o mnie.

To dlatego Aria kazała nam przećwiczyć zaklęcie. Musimy zniszczyć wyspę, by nic z niej nie zostało. I nie wiadomo, czy jej świat nie zginie wraz z Galahiti. Ona wiedziała i chciała nam pomóc. Ona chciała mi pomóc. Bo wie, że jestem zbyt słaba, by to zrobić.

Jestem słaba słaba słaba

Widzę pewność w jego oczach, wsparcie i odwagę. Nagle wydaje mi się, ze tylko jemu mogę zaufać i wcześniejsza kłótnia zamienia się w przykry sen. Ale powietrze staje się cięższe. Ciężej mi się oddycha wiedząc, ze już jutro pożegnam się z tym miejscem.

- Wszyscy o tym wiedzą? – pytam, patrząc na każdego z chłopaków po kolei. Zatrzymuję się  na Seanie.

- Nie było cię, kiedy Laila zwołała naradę. Byliśmy tylko my i nikt poza nami nie miał prawa wstępu – tłumaczy Dylan. – Zaklęcie zostanie wypowiedziane jutro wieczorem, zanim zaczną się trzęsienia ziemi i ludzie zaczną ginąć, bo w nieodpowiednim czasie przyjdzie burza, rozstąpi się ziemia…

- Nie możemy do tego dopuścić – dopowiada Derek. – Wy nie możecie do tego dopuścić. Ty, Sean, Dylan i Jake. Ja i Aiden zadbamy, żeby wszyscy byli bezpieczni.

- Co? – łkam. – Przecież oni nie mogą żyć w niewiedzy o końcu swojego życia.

- Nikt nie zginie – mówi Sean, twardo i stanowczo.

Oddycham coraz ciężej.

- Nie damy rady wszystkich uratować. – Patrzę na niego ze strachem. On wie, że ja nie dam rady uratować nawet siebie. – Nie możemy tego zrobić.

- Musimy.

- Nie dam rady! – niemalże krzyczę i zaraz zakrywam sobie dłonią usta.

Sean zaciska zęby, widząc mój strach. Dylan wyłącza grę i swój wzrok kieruje na mnie. Jak wszyscy tutaj zgromadzeni. Boję się, cholernie się boję, że nie dam rady wszystkich uratować. Jeśli mam nie uratować nikogo, wolę sama tu zginąć, czekać na swój koniec i pozwolić innym ratować resztę. Nie mogą zabrać mnie ze sobą, bo jestem mroczna – z czego wynika, że sama MUSZĘ to zrobić. Nikt mi nie pomoże. Możemy jedynie połączyć swoje siły, ale każda musi być potężna.

- Nie mogę – szepczę.

- Jak to nie możesz? – pyta Black. – Jesteś świetna, potrafisz to zrobić i nie wierzę, że nie.

Widzę, jak Sean się waha. Nie wie, czy im powiedzieć, bo to miało pozostać między nami. Mój ból, strach, panika i nieumiejętność. Moje niepodjęte decyzje. To miało pozostać między nami, a teraz przynajmniej część z tego musi wypłynąć. Chciałabym sama z nim porozmawiać, ale wszyscy zaczną coś podejrzewać. Już podejrzewają, że coś między nami jest.

- Lydia.

Zerkam na Jacoba, a potem znowu na Seana.

- Ćwiczyłam zaklęcia – postanawiam wyjaśnić – i większość, te potężniejsze, wywołują u mnie ból. To również. To boli tak cholernie, że nie umiem… rzadko daję radę wypowiedzieć całe, do końca.

- Rozmawiałaś z Rose? – pyta Derek. – Może są na to jakieś zioła.

Sean spuszcza głowę.

- Nie ma – oświadczam. Jest mi wstyd. – To siedzi w mojej głowie.

Nastaje cisza. Jakby wszyscy na raz zastanawiali się jak mi pomóc, a ja mam w głowie pustkę, bo nie wiem nawet dlaczego magia wywołuje ból. Częściowo nie wiem, bo większość wyjaśniła mi Aria. Ale wciąż nie wiem co zrobić, by się tego pozbyć.

- Pomożemy ci – mówi Jacob. Opieram się o jego ramie, a on obejmuje mnie jak przyjaciel. Potrzebuję tego. – Będziemy ćwiczyć, dopóki nie przestaniesz czuć bólu.

- Możemy porozmawiać? – dobiega do mnie znajomy, wywołujący przyjemne dreszcze głos. Spoglądam na Seana i nie wiem, czy powinnam z nim wychodzić, ale chcę to zrobić.

Kiwam głową, zgadzając się na rozmowę.